Pradera de Ordesa, Circo de Cotatuero, refugio de Goriz, Monte Perdido, Faja de Las Flores, Circo de Carriata, Pradera de Ordesa

 

CASTELLANO

Bi eguneko ibilbide zirkularra Ordesan

Bi eguneko ibilbide zirkularra egin genuen Ordesako Parke Nazionalean. Ibilbideak leku enblematikoetara eraman gintuen, hala nola Cotatuero eta Carriata zirkuetara, Faja de las Floresera eta Monte Perdidoko tontorrera. Adrenalina dosia ez zen falta izan Cotatueroko iltzeak zeharkatzean edo Salaronsekoetatik jaistean, ezta mendi garaiaren gogortasuna ere: bi egunetan 2.800 metroko desnibela igo eta 40 bat kilometro egin genituen. Hori guztia oraindik basatia den natura baten ikuskizunak konpentsatu zuen, nahiz eta gero eta bisitari gehiago izan, gu barne.

Lehenengo eguna

Goizeko 7etan hasi genuen ibilbidea, "La Pradera de Ordesa" (1.330 m) autobus geltokian. Ekialdera doan pista hartu genuen, Arazas ibaiaren bideari jarraituz. Handik gutxira, bidebanatze batera iritsi ginen, ezkerretara Cotatueroko zirkurako bidea seinalatzen duen zutoin bat duela. Bidea oraindik ilunpetan dagoen baso batean sartzen da, pinuz, pagoz eta izeiz josia.

Arin igo ginen mendi-hegaletik, fresko geunden oraindik. Handik ordubetera, etxola baten ondotik igaro eta, gorago, Cotatueroko ur-jauziaren begiratokira begira jarri ginen. Zirkuko hormak izugarriak dira: txiki sentiarazten zaituzte eta, aldi berean, hunkitu egiten zaituzte beren edertasunagatik. Handik gutxira, Cotatueroko iltzeak igaro ginen (1.960 m). Lehenengo atala, bertikala, erraza da, eta ez dago hutsunearekiko esposizio handirik. Bigarrenak, erabat airetik, ibilbide horizontal bat egiten du, erdian igoera labur batekin. iltzeez gain, pasabideak zirga metaliko bat ere badu, esposiziopean dagoen zatian. Guk kaskoa, arnesa eta mosketoidun zinta erabili genituen ziurtatzeko: hobe da prebenitzea sendatzea baino.

Irtetean, eremu lauago batera iritsi ginen (2.000 m), Mesetara, amildegira erori aurretik Rivereta de Cotatuerok eratzen dituen ur-jauzien ondora. Ipar-ekialderantz jarraitu genuen, mugarri eta bidezidorrari jarraituz, ur-ibilguaren ondoan. Zeta zabal batean gora egin, eta Punta Tobacor eta Pico Millaris mendi-mazelak zeharkatu genituen Millaris lepora iritsi arte (2.460 m). Aurrez aurre, iparralderantz, hiru milako elkartzen dituen harresi handia altxatzen da: Gabietoetatik Perdidoraino. Handik Gorizko aterperaino (2.200 m) jaitsi ginen.

Iritsi ginenean 1.150 metroko desnibela genuen eta nekea nabaritzen zen. Perdidoko tontorrerantz jarraitzea erabaki genuen, baina bide normaletik — Laku izoztutik —, eta ez "Las Escaleras" bidetik, gure lehen asmoa. Nire lagunak, indartsuago, gora iristeko gogoa zuen; nire aldetik, ahal nuen tokiraino edo, behintzat, Laku Izoztura iristearekin konformatzen nintzen.

Poliki-poliki, nire erritmoan, lehenengo ipar-ekialderantz igo nintzen eta gero iparralderantz. Harrien kaosa zeharkatu, kateen tartea pasa eta Helado lakura iritsi nintzen (2.990 m). Ezkerrean, Marboré zilindroa altxatzen da, eta, eskuinean, Perdido eta Escupidera. Ibilbidea behar bezala seinaleztatuta dago, galtzeko aukerarik gabe.

Atsedenaldi baten eta argazki batzuen ondoren, igoerari ekin nion berriro. Tontorra baino lehentxeago, Escupidera pasata, jaisten ari zen nire lagunarekin topo egin nuen: ez zuen uste atzetik izango nuenik. Azken zatian lagundu zidan gailurreraino, lainotan bildua, nahiz eta soilguneen artean Ordesako haranaren, Marboreko lakuaren eta Tucarroyako bretxaren argazkiak atera ahal izan genituen.

Bide beretik jaitsi ginen Gorizko aterperaino, eta han igaro genuen gaua. Jardunaldi bikaina izan zen, baina gogorra: 12 ordu oinez, 20 km baino gehiago eta 2.300 metroko desnibel positibo metatua.

Bigarren eguna

Aterpean gosaldu eta goizeko 7etan La Praderara itzultzeari ekin genion. Faja de las Flores zeharkatzen duen ibilbide bat aukeratu genuen. Gorizetik (2.200 m) Millaris lepora (2.460 m) itzuli ginen lehenengo, eta Roldaneko Bretxara doan bidezidorretik jarraitu genuen Deskargadorren lepoaren (2.520 m) gainetik kokatu arte, Deskargadore tontorra eta Anonimo tontorra banatzen dituena. Bertatik, Taillon, El Dedo edo Bretxa faltsua eta Bazillac-aren ikuspegi bikaina dago.

Harri-mazela solte batetik jaitsi ginen (HM), higakin-lautada bateraino. Gure atzean Anonimo tontorra eta Marboréko Kaskoa zeuden, itzel. Lautada zeharkatu eta Gabatxoen pasabidera iritsi ginen. Destrepe erraza da, eta beste lautada batera iristen da. Lautada hori ere higakinez estalita dago: Nartzisoko lautadara (2.360 m). Bidezidorrak hegoalderantz jotzen du, gero mendebalderantz, eta, azkenik, hegoaldera itzultzen da Esmoladeraren lapiazean sartzeko, Faja de las Floreseko sarreratik gertu. Ibilbide osoan mugarri eta bidezidor ugari daude. Taillonetik Perdidora doan ardatz-katea, Rivereta de Cotatuero harana, izen bereko zirkoa Tobacor tontorrarekin ikusteko eta argazkiak ateratzeko aukera izan genuen.

La Faja de Las Flores Salarons edo Gallinero tontorraren hegoaldeko eta mendebaldeko aurpegietako sakanetan txertatuta dago. Aerea den arren, ez du zailtasunik eguraldi onarekin. Nahikoa zabalera duen bidexka batek 3 kilometroko luzera du. Umbral de Salarons (2380 m) izeneko mendi-lepo batean amaitzen da.

La Faja de las floresen ipar-mendebalderantz jotzen genuen, baina lepoan norabidea goitik behera aldatu genuen eta hegoalderantz jaisten hasi ginen, Carriatako zirkuko amildegietan erortzen diren bidexkei jarraituz. Bidebanatze batera heldu ginen, fajetara (ezkerrean) edo Salaronseko iltzeetara (eskuinean) doan helbidea adierazten duen kartel batekin. Fajeta aukera errazagoa da, baina ez du esposizio hutsetik salbuesten. Baina gu adrenalina egarriz geunden, eta horregatik iltzeen destrepearen alde egin genuen. Pixka bat aurrerago beste bidebanatze bat agertzen da. Hegoalderantz, iltzeetara iristen da, eta mendebalderantz, Tozal de Malloko gailurrera iristen da, Carriatako Fajatik.

 Salaronseko iltzeak destrepatu genituen. Lehen zatia zailagoa da, baina iltzeek asko errazten  dute jaitsiera, nahiz eta esan behar den ez direla esperientziarik gabeko jendearentzat. Pixka bat beherago, bigarren iltze-multzo bat dugu, errazago gainditzen dena.

Oraindik tarte bat falta zen Ordesako Praderara iristeko, baina bidezidorretik jarraitzea besterik ez zitzaigun geratzen, Mallo Tozalak mendebaldean itxitako Carriatako zirkuak eskaintzen dituen ikuspegiez gozatu bitartean. Aurrerago basoan sartu eta azkenean Praderara iritsi ginen. Ibilbide honetan 7 ordu inguru ema genituen.

Kontuz trackarekin. Bigarren egunean arazoak izan nituen GPSarekin. Horrela, Goriztik Faja de las Floresera eta gero Praderara Salaronseko iltzeetatik doan track zatia artifizialki osatuta dago Basecampen gainean. Ondo funtzionatuko duela uste dut, nik hainbat aldiz erabili dut "ibilbidea sortzeko" metodoa eta beti joan zait ondo.

DATUAK

DISTANTZIA: 38 KM

DESNIBEL POSITIBOA: 2850 M

GPSRAKO TRACK

IBILBIDEAREN ARGAZKIAK

ESPIGUETE ERTZ INTEGRALA (MENDEBALDE-EKIALDE)

 

CASTELLANO

Cervera de Pisuergara CL-626 errepidetik iristen garenean, zeruertzean Palentziako mendi enblematikoenetako batzuk nabarmentzen dira. Hala ere, Espigüete gailurragatik nabarmentzen da, ia triangelu perfektua lontanantzan. Litekeena da Alto Carriongo gehien igo den gailurretako bat izatea, gehien igo ez bada. Nire aldetik, uste dut oraingo honetan zazpigarrenez zapaldu nuela haren gailurra, isurialde guztietan gora edo behera ibilita. Nire lagunari eta bioi mendebaldeko gailurra falta zitzaigun, beraz, gailur integralaren bidea jarraitzea erabaki genuen: mendebaldeko ertzetik gora (egia esan, ipar-mendebaldeko ertza da, mendebaldeko gailurrean amaitzen dena) eta ekialdeko ertzetik behera.

Ez da ibilbide teknikoki zaila, baina airezkoa da eta II. mailako pasabide batzuk ditu. Distantzia eta desnibela ere ez dira gehiegizkoak — 1.150 metroko desnibel positiboa eta 11 kilometroko ibilbidea —, baina ibilbide bizia eta zorrotza da. Mendebaldeko ertzaren azken 400 metroko desnibela trepatzen gainditzen da, eta ekialdeko ertzetik jaisteak 1.100 metroko jaitsiera dakar, aldapa handiko tarteekin. Oro har, lan ona da bikientzat eta koadrizepsentzat.

Autoa Pinu Llanoko aparkalekuan utzi genuen (1.340 m), Cardaño de Arribatik gertu, eta pista hartu genuen Mazobre (M) ur-jauzirantz. Pista Mazobre babeslekuaren azpitik igarotzen da eta izen bereko errekaren paraleloan aurrera egiten du, Espigüeteren iparraldeko aurpegia inguratuz.

Parkingetik 2,5 kilometrora, ur-jauzira iritsi baino lehen, bidexka bat ezkerrera irten eta pistarekiko paraleloan jarraitzen du. Pixkanaka-pixkanaka, altuera irabazten du, iparraldeko aurpegiaren oinarria zeharkatuz, batzuetan bidea ixten duten erratzen artean. Mazobreko ur-jauziak argazkia ateratzeko moduko irudia oparitzen du.

Handik gutxira, malda areagotu egiten da eta bidea malkartsuago bihurtzen da, hego-mendebalderantz aldatuz. Harribitxi bat gainditu ondoren, Arrako lepora iritsi ginen (1.990 m). Hortik aurrera, kareharriaren erreinuan sartu ginen, eta ibilbidearen amaieraraino lagundu zigun.

Mendebaldeko gailurretik igotzen hasi ginen, bidezidorrari eta mugarriei jarraituz (H). Trepadakk etengabeak dira, eta, batzuetan, oinatzek gehien higatzen duten lurzorua baino ez da bereizten. Arreta jarri behar da mugarriak eta orientazioa ez galtzeko. 2.270 metroko kotan, lauzpabost metroko destrepe bat egin behar da eskuinerantz. Ez da zaila, baina komeni da aipatzea, ordura arte izandako goranzko joera hausten duelako.

Mugarriek (H) horkadaren sarrerara garamatzate, eta han dago "V" pasabidea. Horkada estu horretatik igo ginen, eta, haren erdian, eskuinaldean, kanaladura bat dago harkaitzean — landaretza apur batekin —, eta horri esker, arazorik gabe gainditu daiteke bidea. Batzuek II. mailakotzat jotzen dute.

Ertzetik (H) igotzen jarraitu genuen, airekoa baina erosoa eta bista ederrekoa, kordalera iritsi arte. Handik ekialderantz jo eta, luze gabe, Espigüeteko gailurrera iritsi ginen (2.450 m).

Ondo merezitako atsedenaldiaren ondoren, ekialdeko ertzetik jaisten hasi ginen. Lehenik, mendi-lepora iritsi ginen (2.405 m), non hegoaldeko aurpegiak, iparraldeko aurpegiak eta ekialdeko ertzak bat egiten duten. Ekialdeko Espigüeterantz jarraitu genuen (2.440 m), uneren batean eskuak erabiltzera behartzen duen igoera eta jaitsiera, tarte batean.

Aurrerago, inklinazioa handitu egiten da plaken eremuan, eta kontuz jaisten dira, baina zailtasun handirik gabe. Bretxara iritsi ginen, II .eko igoera batekin, baina ez zitzaigun zaila iruditu. Ibilbidearen gainerakoa ekialdeko ertzaren bizkarrezurretik jaisten da, galerarik gabe, mugarri ugariei esker — gehiegi agian —, zenbait jaitsiera-hautabiderekin.

Itzulera bero bat egokitu zitzaigun, eta horrek azken zatia luze eta astun samarra egin zuen. Baina lortu genuen. Eta merezi izan zuen: paisaia, kirola eta mendi malkartsu baten gogortasuna uztartzen dituen ibilbidea.

DATUAK

DISTANTZIA: 11km

DESNIBEL POSITIBOA: 1150 m

GPSRAKO TRACK

IBILBIDEAREN ARGAZKIAK

LOS CAMPANARIOS "EL COLADERO DE LA TORTUGA"-TIK, LUNADATIK

 

CASTELLANO

Los Collados del Asón Parke Naturala Soba haranean dago, Kantabrian, eta geologikoki modelatze karstikoaren adibide nabarmena da. Kareharrizko masak, lehenik, glaziazio kuaternarioak zizelkatu zituen, eta, ondoren, uraren higadurak eta haizeak paisaia bat zizelkatu zuten. Paisaia horrek, ederra izateaz gain, txoko benetan bereziak ere baditu. Horren lekuko dira Canalahonda, Las Hazas del Respiradero, Brenavintoko poljea edo parkea inguratzen duten tontorrak — La Porra de la Colina, Carrio, Pizarras eta Los Campanarios, besteak beste —.

Tontor horietako bat, Los Campanarios, da ibilbide honetako protagonista, parkeko parajerik bitxienetako batetik eraman gintuena: El Coladero de la Tortugatik.

Lunada bailaran hasiko dugu ibilaldia. Las Machorrasetik Lunadako mendatera igotzen den BU-572 errepidearen 6. kilometroa baino pixka bat aurrerago, eski-pistetarako desbideratzea igarota, zabalgune bat dago aparkatzeko aukera ematen duena. Aurrez aurre, Los Porrones de Peña Lusa aldera doan pista bat jaiotzen da, lehenengo ekialderantz eta gero ipar-ekialderantz. Becerril tontorraren azpira iristean, zutoin seinaleztatzaile batek — erorita egon ohi da — Los Collados del Asón (IE) helbidea adierazten du. Gure atzean, La Miel tontorra, Castro Valnera eta Cubada Grande osatzen duten harresia dago, Lunada harana hego-mendebaldetik itxiz, eta eskuinean, Peña Lusa eta Los Porrones (Bustarejo eta Becerril) mendiek osatzen duten harresia. Ezkerrean, Motas edo Picón del Fraileren bola nabarmentzen da.

Indikazioari jarraituz, pagadi hostotsu batetik behera jaitsiko gara eroso, Ojongo txaboletarantz, Los Campanarios mendiaren hegoaldeko aurpegiaren azpian. Basoa gaindituta, landaretza baxuko baina ibiltzeko moduko eremu batean sartuko gara. Gure eskuinean Peña Lusa eta Los Porronesen iparraldeko aurpegia dago. Bidean, Bustarejoko bidexkako baliza batzuk ageri dira – egurrezko zutoinak, arrasto zuri eta horixkekin, oso deslaiak jada –. Bidexka pista batean amaitzen da, eta haltzez osatutako baso txiki bat du ezkerretara, martxaren arabera.

Bidegurutze batera iritsiko gara, Ojongo txaboletara, eta Hondojongo bidexkarekin bat egingo dugu. Ondoren, Los Collados del Asón aldera jarraituko dugu, pagoz eta haritzez osatutako zuhaizti bat zeharkatuz. Handik gutxira, Hondojongo bidezidorra utzi eta ezkerrera egingo dugu, 180º-ko bihurgune batean, mendebalderantz. Gomendagarria da puntu honetan adi egotea, despistatzea erraza baita. GPS track bat oso lagungarria izan daiteke norabidea ez galtzeko.

Gure aurrean, Los Campanarios mendiaren ekialdeko isurialdea dago, itsasontzi-brankaren formakoa; eskuinean, haranean, Brenavintoko polja zabaltzen da, eta iparraldean, La Porra de la Colina eta Carrio gailurrak.

Aurrera egingo dugu (M) iparraldeko aurpegian sartzen, El Coladero de la Tortugako desbideratzearen bila. GPS beharrezkoa da hemen ere. Gure ezkerrean, ia antzematen ez den bidexka bat hegoalderantz doa emeki-emeki, baina laster kanal gogor bati aurre egiten zaio, % 40tik gorako maldekin. Kanalaren eskuinetara igoko gara, belarrak kareharria estaltzen duen lekura, harrikoa saihesteko. Malda gogorra horma batean amaitzen da, barrunbe baten ondoan. Gure ezkerrean, harkaitzetatik zintzilik, dortoka ospetsua agertzen da: higadurak kareharrian dortoka baten irudia zizelkatu du, oskolaren gainean dortoka txiki bat duela.

Bideak hormaren eskuinaldean jarraitzen du. Aldapak inklinazioa galtzen du, baina oraindik aldapa handia da. Goian, Los Campanarioseko lapiaz-ean sartzen da.  Zatikatutako kareharria eta landaretzak kolonizatua da nagusi ingurunean. Eskuinera joko dugu, mendebalderantz, dolina bat inguratuz, eta gune garbi batera irtengo gara, tximinia batetik gora. Azkenean gailurrera iritsiko gara eta laster Los Campanarios (1299 m) gailurretako batean kokatuko gara. Hego-mendebaldeko direzioan jarraitzen dugu, aurrean Las Motas bola ikusten dugula. Igo berri duguna baino pixka bat baxuagoa den gailur-forma duen goragune baten ezkerretik igaroko gara, eta, azkenik, gailur baten gailurrean jarriko gara, garaiena (1322 m).

Orientazioa galdu gabe, ukuilu batera jaitsiko gara, putzu bate duena, "etxea putzuarekin" esaten zaiona. Hemen, Hondojon bidexkarekin bat egingo dugu berriro, eta hego-ekialderantz joko dugu. Bidexka hori, balizatuta, Ojon bailararaino jaisten da. Beherakoan putzu batera iritsiko gara. Ezkerrerantz (ipar-ekialderantz) jarraituko bagenu, Hondojongo bidezidorretik jarraituko genuke Ason mendilerroetaraino. Hala ere, gure helburua Lunada haranera itzultzea denez, kontrako norabidea hartu behar dugu, hego-mendebalderantz.

Putzutik eskuinera joko dugu (HM), haranaren hondoan sartzen den pista batetik. Pista hori Los Porrones eta Las Motas mendi-hegalek ixten dute, pagadi lodi batez estalitak. Bitxia bada ere, inguru horri Hondojon ere esaten zaio, nahiz eta izen bereko bidea bere sarreraraino baino ez den iristen.

Haranaren hondora iritsi baino lehen, ezkerretara pagadian barneratzen den bidexka bat jaiotzen da. Puntu batean, haltzen multzo baten ondoan, harri bat nabarmentzen da. Haren eta haltzen artean, gutxi zehaztutako bidezidor edo pista moduko bat hasten da, hasieran mugarri batzuekin seinaleztatua. Pagoen artean igotzen da, Lunada haranetik hasieran jaisten den pistarekin bat egin arte. Goizeko bideari alderantzizko norabidean heldu eta autoa utzi genuen aparkalekura itzuli ginen.

DATUAK

DISTANTZIA: 15 KM

DESNIBEL POSITIBO: 765 M

GPSRAKO TRACK

IBILBIDEAREN ARGAZKIAK

AIAKO HARRIAK ELURRETXETIK. ZIRKULARRA

CASTELLANO

Aiako Harriak Donostiako ekialdean, Nafarroako mugan, dagoen granitozko mendigunea da. Zeruertzean gailurra eta gailurraren puntan dauden goraguneak nabarmentzen dira, koroa baten puntak gogorarazten dituztenak. Aiako Harriko parke naturalaren barruan dago, eta, beharbada, sarbide ohikoena Oiartzundik egiten da, Elurretxeko aparkalekutik, hain zuzen ere.

Ibilbidea Elurretxeko aparkalekuan hasi nuen (490 m). Dorre elektrikorantz abiatu eta ezkerretik pasa nuen, martxaren arabera. Bidexka hego-ekialderantz doa, haritzezko baso misto bat zeharkatuz, haritzak, koniferoak eta pagoak dituena. Zutoin adierazle bat agertzen denean (550 m), pista utzi eta eskuinera biratzen da, mendebalderantz. Bidea estutu eta makurtu egiten da.

Aurrera jarraitu nuen, baina poliki-poliki bideak hegoalderantz eraman ninduen. Basoaren irteeran, Muganixeko mendi-mazela belartsuetara iristen da. Baina mendi honen kotarik garaiena zapaldu baino lehen, ezkerretara metro batzuk egin nituen Junkal kaperako haitzulora iristeko. Bidea berreskuratu eta, aurreraxeago, bide nagusiaren eskuinaldean zegoen hilarri bat bisitatu nuen. Muino honen gailurrera iritsi nintzen, Muganixen gailurra zela pentsatu nuen (760 m), baina ez nuen postontzia ikusi. Gero etxean, hainbat mapa kontsultatu ondoren, gailurra Pustagaina (789 m) zela ondorioztatu nuen. Handik, Ondarribia eta Txingudiko badiaren ikuspegi bikaina atera nuen, eta Aiako Harriko hiru tontorren gailurrari eta Larrun mendiari argazkiak atera nizkien.

Hortik aurrera, ibilbideak hiru tontor nagusiak zeharkatzen ditu, etengabe gora eta behera. Eskuak ere erabili behar dira trepaden batean, eta jaitsiera zorabiagarriren bat gainditu. Ohiko mendi-ibilaldiak baino aereoagoa da multzoa. Are gehiago, urrats korapilatsu bat dago: uztaia pasabidea. Deskribatzen dudan ibilbidea Hirumugarrieta, Txurru eta Erroilbiden gora doa, hurrenkera honetan. Nire ustez, errazagoa da alderantziz egiten bada, gehien hunkitzen duten uneak igotzen hartzen direlako, beti eskuragarriagoak.

Ibilbideak erraz egiten du aurrera hego-ekialderantz, Hirumugarrietako gailurreraino (806 m). Aiako Harriko hiru tontor bereizgarrietako lehena izanik, hiru udalerriren mugan egotetik datorkio izena: Oiarzun, Irun eta Lesaka.

Mendi-lepo txiki batera jaitsi ondoren, Txurru gailurrera iritsi nintzen (821 m). Ipar-mendebalderantz Donostia eta bere badia ikusten dira. Hurrengo gailurrera iristeko, ez zegokion trebezia egin nuen. Bidexkak horma batera eraman ninduen, eta kendu egin behar izan nuen. Ez naiz eskalatzailea eta ez dakit egoera horiei maila ematen, baina askoz zailagoa izan zen uztaia pasatzea baino. Oker nenbilela uste dut, eta ezkerreraxeagoko jaitsiera bat hartu behar nuen, zailtasun gutxiagorekin jaisteko aukera ematen duten tximinietatik.

Jarraian uztaiaren pausoarekin topo egin nuen. Ibilbide honi buruz irakurri ditudan deskribapen guztiek zailena dela diote. Ez da zaila, baina beldurtu egin dezake horrelako joan-etorrietara ohituta ez badago. Oinetako eta eskuetako harrapakin onak ditu, eta uztai bat, pasabidea errazten duena, baina esperientziarik gabeko jendeari aurrea hartzen saiatzen naiz.

Azkenean, azken gailurra igo nuen: Erroilbide (832 m). Atseden hartu, hamaiketako hartu eta argazkiak atera ondoren, hego-mendebalderantz jaisten hasi nintzen. Lehenik lur belartsu eta erosoan, baina gero aldapa okertu egiten da, une malkartsu batekin. Bidea baso polit batean sartzen da. Pixka bat beherago, zelai batean, eskuinera jo nuen (I) GR 121-arekin konektatzeko. Galdu gabe, beste bidezidor basotsu batetik jarraitu nuen, pago oso deigarriekin, non seinaleek Elurretxerako bidea adierazten duten. Azken zatian, amaitu aurretik, igoera bat geratzen da. Hura gainditu ondoren, jaitsiera labur batek parkingera eraman ninduen berriro.

DATUAK

DISTANTZIA: 8,28 KM

DESNIBEL POSITIBOA: 515 M

GPSRAKO TRACK

IBILBIDEAREN ARGAZKIAK