PIEDRA BELLIDAREN KANALA.

 

CASTELLANO

 

Hasiera batean, Uraren kanaletik igo nahi genuen, baina orientazioan izandako bi akatsek Piedra Bellida-ren kanalera eraman gintuzten. Cares ibaia inguratzen duten mendi-hegal aldapatsuen arteko mendi-egun baterako irtenbide zoriontsua. 

 

Poncebos zubiko aparkalekuan martxa hasi genuen (220 m) eta Cares ibilbidera zuzendu ginen (HM), baina despistatu egin ginen, eta eskuinera desbideratu ordez, azken eraikinak igaro eta gutxira, "Cares ibaiaren ibilbidea" bezala markatutako ibilbidea hartzeko, zuzen jarraitu genuen ibaiaren ibilgu berera, zenbait kilometrotara, doan pistatik. Handik, gure akatsa ulertu genuenean, 400 metro atzera egin genuen, 150 metroko desnibela gainditu ondoren ibilbidera zuzenean igotzen den bide bat aurkitzeko.

Ondo bideratuta, hiru kilometro, gutxi gora behera, egin genituen, Puente Viellara (340 m) jaisten den bidezidorra aurkitu arte. Zubi hori egoera onean dago, eta ibaiaren beste aldera arazorik gabe igaro ahal izan ginen.

 

Ibaiak paisaia menderatzen du honaino: tontor mugakideetako hormen artean basatiki zizelkatutako kanoia; ibilgua, isiltzen ez den ur gardenarekin; Puente Viellako lanbroa, ibaiaren gainetik pasatzeko unea sorginduz.

 

Hala ere, une honetatik aurrera igoera gogor bat hasten da ia ezinezko aldapetan. PuenteViella igaro bezain laster, metalezko sirga bati heldu genion, harrian zizelkatutako eta lanbroak bustitako maila batzuetan aurrera egiten lagundu ziguna, oso irristakorrak izanik. 

 

Pando Culiembro-tik jarraitu genuen, sastraka askoko aldapa belartsu batetik. Bidezidorrak, sigi-saga bat marrazten du (HE), eroritako txabola batzuen ondotik pasatzen da, eta beste txabola, erantsita ere, duen zelai batean amaitzen da, La Quintana (640 m). Mendebaldeko mendigunea eta Cares ibaiaren ertza gure eskuinean geratzen dira, benetan bertikala den eta edertasun handikoa den eszenatoki bat sortuz. 

 

 

Hego-ekialdean, Piedra Bellida-ren kanala irekitzen da. Lehendabizi jou txiki bat zeharkatu genuen bere ezkerraldetik eta gero kanaleko aldapa aldapatsuan gora joan ginen. Hasierako asmoa kanaletik igotzea zen eta behin helduta puntu batera eskuinerantz jo Turonero Cimero igotzeko eta Ría-ren kanalera igarotzeko, baina ez genuen pasabidea ikusi. Beraz, Piedra Bellida-ren kanaletik jarraitu genuen, norantza ipar-mendebalderantz aldatzen duena eta Cerredoko lepoan amaitzen dena (1560 m), Cueto del Trave-ren oinean. 

 

 

Amuesaren saroirantz jaitsi ginen (M). Distantzian lerrokatuta ikusten diren hiru etxolek, Amuesaren kanalaren hasiera markatzen dute (1401), non jaisten jarraitu genuen (M) Bulnesera iritsi arte (700 m). Tejo-ren kanaletik jaistea besterik ez zitzaigun geratzen, Bulnes edo Tejo ibaiaren ibilguari jarraitzen dion bidetik eta Poncebos zubian amaitzen dena. 

Guztira 23 kilometro egin genituen eta 1600 metroko desnibela igo genuen. Kontuz! Desnibel metatuari buruz wikiloc-ean agertzen diren datuak ez dira errealak.

 

 GPSRAKO TRACK

IBILBIDEAREN ARGAZKIAK

PICO CERLER ETA PICO GALLINERO.

 

CASTELLANO

Txango honek gizakiak aldatutako leku bat zeharkatzen du. Ampriu-ko eski pistak dira, baina, tontorrek eskaintzen dituzten ikuspegien ondorioz igotzeko ahalegina merezi du.

Ampriuko eski pisten parking-tik (1900 m), Cerler-ean, mendebalderantz zuzendu ginen Ampriu teleaulkien edo Maitaunarenaren azpian igotzen hasteko. Metro batzuen buruan, bidezidorra norabidez aldatu eta ipar-mendebalderantz abiatzen da, pinudi bat zeharkatzen du eta Pico Cerler-en gandorran amaitzen den harrietzar luzea igotzen du. Gandorra osatzen duten granitozko bloke handiak ibili ondoren tontorrera iritsi ginen (2408 m). Gailurraren panoramikak, ezkerretik eskuinera, Posets, Perdiguero eta Maladeta-Aneto mendiguneak hartzen ditu.

Gandorrean atzera egin genuen hego-ekialderantz jaisten diren mugarriak aurkitu arte, eta Ampriu lepora iristen dira (2320 m), non izen bereko teleaulkia amaitzen den. Teleaulkiaren estazioa bihotz ikusgarri batez apainduta dago, instalazioaren beste izenari erreferentzia eginez: maitasunaren teleaulkia. Hegoalderantz jarraitu genuen Gallinero mendixkara iritsi arte (2260 m) eta igoera gogorra hasi genuen Gallinero mendirako (2720 m). Azken zatia inklinatuagoa izaten da, baina aparteko zailtasunik gabe.

100 bat metroko desnibela jaitsi genuen, baina teleaulki baten kabinara iristean, eskuinetik aparkalekuraino jaisten den pista hartu genuen. Zatiren bat, hainbeste buelta ez egiteko, mendian behera jaitsi genuen. 

DATUAK

DIISTANTZIA: 11,14KM

DESNIBEL: 1008M

GPSRAKO TRACK

IBILBIDEAREN ARGAZKIAK

POSETS LA PLETA DE L'ESTALLOTIK

 

CASTELLANO

Posets Pirinioetako bigarren tontorra da (3369 m), baina bere igoerak ez du zailtasun handirik sortzen bide ohikoenetatik. Guk Angel Orus aterpetik igarotzen den bidea aukeratu genuen. Baina ez dut ibilbidearen ideia faltsurik eman nahi. Igoera zorrotza da, izan ere, 1900 metroko desnibela igo eta 17,5 km egiten dira. Ikuspuntu fisikotik, txango gogorra da.

Ibilbidea Pleta de L'Estallon (1530 m) hasten da, eta Eristetik autobusez iritsi ginen bertara. Pista iparralderantz igotzen da, eta, ondoren, ipar-mendebaldera, Forcau edo Angel Orus aterpera arte lagunduko ligukeen baso eremu batean sartuz. Lehenik eta behin, gure ezkerretara erortzen den D'Espigantosa ur-jauzira hurbildu ginen. Aurrerago,  Clot de Chil-eko aterpera doan bidea eskuinera utzi genuen. Bideak, Eristeko Aiguetarekin paraleloan jarraitzen du Les Riberetes pletara iritsi arte. Bertan norabidea hego-mendebalderantz aldatzen da Espigantosako amildegian sartzeko, eta, handik gutxira, ipar-mendebalderantz, Angel Orus aterpera iristeko, Forcau Baixoren azpian.

Basoa desagertu egin da eta orain aurrera goaz (IM), Forcau tontorra inguratuz eta Llardaneta errekaren bila, metalezko zubi batetik zeharkatu genuena. Jarraitu (IM) El Diente de la Llardanaren eta Tuca Altaren artean dagoen Canal Fondan (2670 m) sartzeko. Tarte horren zati bat G.R.11.-ren gainetik doa, baina GR marka gorri eta zuriak alde batera utzi genituen, errekatik aldenduz, iparmendebaldeko orientazioa mantentzeko eta Fonda kanala aurkitzeko. Adi, erraza da G.R. (M) markak jarraitzea, baina hauek Viadosera eramango gintuzke.

Kanalak elur gogorra zuen eta kranpoiak erabili behar izan genituen. Behin gaindituta, harritzar batean sartu ginen El Diente de la LLardanaren azpian. Pixka bat aurrerago 30º-35º zuen elurtegi batetik igo genuen Diente de la Llardanaren lepora ailegatzeko. Amaitzeko, Posets gandor harritsu eta ikusgarria besterik ez zaigu geratzen, eta hortik igo ginen (I) gailurreraino (3369 m).

Bide beretik itzuli ginen.

GPSRAKO TRACK

IBILBIDEAREN ARGAZKIAK

SALVAGUARDIA

 

CASTELLANO

Tontor hori igo genuen Besurtan abiatuz eta Los Llanos del Hospital-ean amaituz. Horrela, paisaia askotarikoagoa zeharkatu genuen, ikuspegiek aspertzeko astirik uzten ez zuten arren. Salvaguardia tontorra, batez ere, tontor panoramiko bat da.

Autobusak Besurtan utzi gintuen. Errepidetik 400 metro atzera egin behar izan genuen (IM), Salvaguardia mendiaren eta Portillón de Benasque-ren igoera adierazten duen kartel bat aurkitu arte (1880 m). Sigi-saga markatua marrazten duen bidezidor  batetik (IE) igoera eroso bat hasi genuen, sigi-saga amaitzen den 2240 metroko kotara iritsi arte. Orduan bidea mendebalderantz doa, udan  aintzira lehor batzuk dituzten Billamuertako zelaietara heldu arte. Baina, iritsi baino lehen, La Maladeta-Aneto, Posets eta Perdiguero mendiguneen eta inguruko haranen ikuspegi ikusgarriak ikusi ahal izan genituen. Zelaietatik metro batzuk lehenago dagoen kartel batek zehaztasun milimetrikoz azaltzen ditu begien aurrean ditugun tontor guztiak. 

Zelaietan, zutabe adierazgarri batek Portillón de Benasquerako norabidea adierazten digu. Laster iritsi ginen (2440 m). Frantses aldera pasatu ginen Boums Du Port aintzirari argazkiak ateratzeko eta gora (M) jarraitu genuen. Piramide harritsua geratzen zitzaigun, igotzeko lekurik garestiena. Airezko pasabide bat du, baina metalezko sirga batez sendotuta dago, erraz pasatzen dena. Tontorrera iritsitakoan (2736 m) Pirinioetako ikuskizunaz gozatu genuen.

Bide beretik itzuli ginen Billamuertako zelaietara. Hemen Los Llanos del Hospital-en helbidea hartu genuen (HM). Orain Perdiguero mendigunea genuen hondoko oihaltzat, eta Llanos lehen planoa. Ibilbidea oso ondo seinaleztatuta dago. Ez du galerarik. Baina, Los Llanos de Hospital parkinera iritsi aurretik, autoa bertan genuelako, ur-jauzi bat bisitatu genuen Esera ibaiaren jaiotzean, Hospital de Benasque-ren ondoan. 

DATUAK

DISTANTZIA: 11,93KM

DESNIBEL:868M

GPSRAKO TRACK

IBILBIDEAREN ARGAZKIAK

ANETO: VALLIBIERNATIK LA BESURTARA CORONAS LEPOTIK

 

 CASTELLANO

Udan sa Benasque-ko udal-autobu sakkon aran batzuetara heltzen dira eta horrela Aneto-ren hegoaldeko aurpegia eta iparraldekoa ibili ahal izan genuen egun berean. Ibilbidea Vallibiernan hasten da eta La Besurtan amaitzen da, guztira 15 km eta 1500 m desnibel.

Benasquen autobusa hartu genuen eta ordu baten buruan Coronas-ko zubira, Vallibiernan, heldu ginen (1960 m). Ibones de Coronas-erako markei jarraituz Coronas errekaren sakanetik igotzen hasi ginen (lehen IE eta gero I). Blokeaz osatutako alde bat gainditu eta gero Ibonet de Coronas-era (2250 m) iritsi ginen Aragüells eta Pedres Albes mendien azpian.

Norabide berarekin, gutxi gorabehera, sakanetik goratzen jarraitu genuen “Ibon inferior de Coronas” aurkitzeko (2640 m). Hemedik harri piloei jarraituz, lehen mendebalderantz eta gero iparralderantz, Ibon Medio de Coronas-era ailegatu ginen, handienera (2720 m). Ibon Superior bidearen eskuinera kokatuta dago eta goitik ahal ikus izan genuen soilik.

Gure aurrean mendi-harresiak zirkuluerdia ixten du non La Maladeta, ezkerrera, eta Aneto, eskuinera, nabarmentzen diren. Anetoren azpian elurtegi batzuk geratzen dira, Coronas glaziar zaharreko ondarrak. Iparekialderantz aurrera egiten elurtegiak pasatu genituen, kranpoiekin, eta Coronas lepora igo ginen (3200 m). Ba geunden mendiaren iparraldeko aurpegian. Bakarrik geratzen zitzaigun asken tartea, glaziarren parterik altuena, tontorrera heltzeko. Horretarako hego ekialderantz zuzendu ginen baina Anetoren gurutzean argazki bat lortzeak eskatzen du zerbait gehiago, Mahomaren pasabidea. Harrizko blokeak osatutako gandorra da, pasatzeko erraz baina aereoa. Eta askenean gailurra (3404 m).

 

Glaziarretik jaitsi ginen erosoak (IM) oinatzei elurretan jarraituz, baina el Portillón superior-era iritsi baino lehen bloke-kaosa gainditzeko alheginak egin behar izan genituen. Hala ere, txarrena etortzeko zegoen. El Portillón-tik (2880 m) La Renclusa-rako (2150 m) jaitsiera oso gogorra izan zen. Indarrak falta zitzaizkigun eta blokeen eta harrobien artean harri piloei jarraituz jaisteak ahituta utzi gintuen. Badago jaisteko beste aukera bat. Glaziarretik Salterillo Ibonera jaisten da eta hemendik La Renclusa aterpera La Renclusa lepotik.

 

 TRACK PARA GPS

FOTOS DE LA MARCHA

 

RÍO SECO-REN BIDEA

 

 CASTELLANO

Bidea Las Machorras-en hasten da eta Río Seco-ren arana dabil. Las Machorras-eko irteeran, Estacas de Trueba-rako norabidean, zutoi adierazle batek Río Seco-ren bidea markatzen du. Hegomendebalderantz ibiltzen hasi ginen bide osoan lagunduko gaituzten marra zuri eta moreei jarraituz. Lehen harri-harresien artean sartutako porlanezko pista batetik, etxolen eta belardien artean. aurrera egin genuen. Minutu gutxi barruan bidegurutze batera heldu ginen pinudiaren ondoan, ezkerretik Mingo Pajaro-ra heltzen da eta eskuinetik Río Seco-ra gure ibilbidea. Hegoalderantz igotzen jarraitu genuen pinudiaren ondoan dagoen pistatik. Laster eskuinera marra zuri eta moreek desbideratze bat adierazten dute baina ez genuen hartu hortik itzuliko ginelako. Horrela Bustrolama eta Las Vegas auzoetara heldu ginen.

Bigarren eskuineko desbideratze batek basotik atera gintuen eremu batera iristeko. Río Seco-ren buruan geunden, Pico Carrasca-ren azpitik. Hegomendebalderantz aurrera egin genuen Rio Seco-ren etxoleetara ailegatzeko. Ibaiaren beste aldera pasatu eta gero jaisten hasi ginen (IE) Pico Las Crespas-en haize erroetaren azpitik. Lehen jaitsi ginen pista batetik eta gero errepide batetik, baina puntu batean marrek errepidetik atera gintuzten belardi batera sartutzeko (INI). Belardia Pagadi batean amaitzen da. Baso barruan  Ibaia zeharkatu genuen bi aldiz eta askenean hasierako porlanezko pistara heldu ginen. Basoaren zati honetan, ondo markatuta egon arren, galdetzea oso erraza da. Arretaz ibili behar dugu. Minutu gutxitan Las Machorras-etan geunden.

Ibilbideak 400 metro desnibel eta 11 km distantzia dauzka eta oso egokia da senderismo guztatzen duten pertsonentzat. Paisaia pasiego tipikoa da. Bertan pinudia, pagadia eta belarriak, beraien etxoleekin, nahasten dira. Ibilbidetik ikus daitezke Picón Blanco, La Imunia, Las Crespas eta El Pico La Miel.

 

GPSRAKO TRACK

IBILBIDEAREN ARGAZKIAK

 

EL PICO DEL MORO LANESTOSATIK

 CASTELLANO

Lanestosako aparkalekuan autoa utziko dugu. Errepide nazionalatik 629, Burgoserako norabidearekin, ibiltzen hasiko gara (HE), baina metro batzuk eta gero errepide komarkala BI 3622 hartuko dugu. Herriaren irteeran, eta errepidearen ezkerrera, kartel batek Pico del Moro-ren igoera adieraziko digu. Harriztatutako bidea da, aurrerago eskaileretan bihurtzen dena eta Kobenkoba haitzulorantz, ipar-mendebalderantz, doana. Tarte hau oso hezea da eta irristatzeko arriskua dago. 

Kobatik pasa eta gero zutoin adierazle batek Los Rellanos bidea esaten du. Bideari jarraituko diogu tarte batean zehar, desbideratze bat eskuinera hartu arte. Orduan aldapa aldapatsuak zituen baso batean sartu ginen. Lehen iparmendebaldeko norabidearekin eta gero iparraldekoarekin igoko gara hormara ailegatu arte. Bertan ibilbidea norabideaz aldatzen da iparekialderantz. Egurrezko hesi batek babesten gaitu amildegira erortzetik. Laster goi-lautadara helduko gara, ezkerrera Pico del Mororen tontorra ikusten den lekura.

Meatze-pista zaharretatik aurrera egingo dugu, lehenengo hego-ekialderantz eta gero iparralderantz, eta tontorreko kareharriaren azpian jarriko gara (730 m). Ezkerretik joango gara pala belartsu bat aurkitu arte. Lehenengo gailur nagusira iritsiko gara (818 m) eta gero ekialdeko gailurrera hurbilduko gara.

Bi gailurren artean kokatuta dagoen lepotik jaitsiko gara hegoalderantz, gero meatze-pistak berriro konektatzeko hegomendebalderantz zuzentzen diren pistak hartuko ditugu. Igotzeko bidea ez errepikatzeko ibilbideak erdizirkulo marrazten du, lehen hegomendebalderantz, gero hegoalderantz eta askenean hegoekialderantz Kobenkobatik gertu. Hemendik harriztatutako bidetik, hasieran ibili ginengatik, hartuko dugu berriro.

Goialdetik begiratuta, panoramika ikusgarria izateaz gain, oso zabala da. Anbototik Las Motas-ko gailurreraino, Lunadan, ikusten da. Hegoaldera begiratuz gero, honako hauek nabarmentzen dira: Zalamatik Kolitxara doan kordala, Caballo, Picón Blanco, Imunia, Peña Lusa eta Las Motas, eta mendebalderantz La Mortera, El Piquete, San Vicente eta Hornijo mendilerroa.

DATUAK

DISTANTZIA: 9,78 KM

DESNIBEL: 594 M

GPSRAKO TRACK 

IBILBIDEAREN ARGAZKIAK

Lekanda. Ibilbide zirkularra: Pagomakurre-Arraba-Lekanda-Ojo Atxular-Pagomakurre.

 

CASTELLANO 

Ibilbideak Itxinako ipar-ekialdea dabil eta Gorbeiako parke naturalaren ikuspegi galantak eskaintzen dizkigu baita Itxinako txoko politenetako batzuk ere.

Pagomakurretik (850 m) atera ginen Arrabako zelaietaraino (lehen HE eta gero H). Arrabako atetik eskuinera jo genuen Igalerantz lepora (1160 m) igotzeko. Hemendik aurrera bidea bihurtzen da. Itxinako ipar-ekialdea zeharkatu nahi dugu eta horrek esan nahi du Kars baten gainean ibili behar dugula, bere dolinez, bere hautsitako harriez eta bere pagoez. Bidea oso deserosoa da eta harri piloak egon arren, behin baino gehiagotan galtzea oso erraza da.

Igalerantz lepotik Lekandara igo ginen (1312 m) iparralderantz zuzentzen diren harri piloak eta senda jarraituz, baina norabidea galtzea ez da zaila. Gailurreriagatik aurrera egiten dugu iparmendebalerantz. Lehen Pagozabal igo genuen ( 1300 m) kordalaren iparraldeko aurpegira joan ginen hortik ibiltzea errazagoa zelako. Berehala Aranobaltzaren tontorrera heldu ginen (1282 m). Norabide berbera jarraituz Asparretara iritsi ginen (1186 m) eta Ojo Atxularrera jaisten hasi ginen. Nire iritzian asken zati hau zailena da. Bidea ia ez da ikusten eta nahiz eta harri piloak egon, batzuetan belar altutan ezkutatuta daude. Euria eginez gero eta hezitasunarekin, tarte honetan irristatzea arriskutsua eta erraza izango da.

Ojo Atxular-tik elorriz betetako zelaietara jaitsi ginen (lehen E eta gero I). Gero, pixka bat gehiago iparalderantz, pagomakurreko bidea hartu genuen, ekialdera zuzentzen dena.

DATOS

DISTANCIA: 8,34KM

DESNIBEL: 464M

GPSRAKO TRACK

IBILBIDEAREN ARGAZKIAK

PICO SAN VICENTE RAMALES-TIK

CASTELLANO

Ramales-ko parking-ean ibilbidea hasi genuen (84 m), El Regato kiroldegiaren ondoan. Kale nagusia zeharkatu genuen (HE), N629 errepideari jarraituz, gasolindegira heldu arte. Metro batzuk aurrerago, Salto del oso auzoan, eskuinera doan desbideratze bat hartu genuen Gándara ibaira jaisteko. Auzoan dagoen zubitik ibaiaren beste aldera pasatu ginen. Zementozko pista batetik aurrera egin genuen (HE), uraren ibilbidearekin paraleloan, baserri batzuk eta haien larreetatik pasatuz, ibaiaren ibilguan kokatutako arrain-haztegi baten ondoan ailegatu arte. Leku honetan pista utzi genuen eta eskerrera doan bidexka bat hartu genuen, erribera inguratuz. Kontuz¡ Puntu honetan oker egitea oso erraza da, zutoi adierazlea txarto kokatuta dagolako. Zutoia bidexkaren sarreran izan beharrean bi metro barrurago dago eta pistatik ez da ikusten.

Hurritz eta artez osatutako basoa batean barrena jarraitu genuen. Haran osoan zehar hedatzen den artadi kantauriarra da (Quercus Ilex subsp. Ilex). Ibaiak eta artadiak ikaragarri polita den inguru bat sortzen dute. Ibaiaren beste aldean, gure ezkerrera, La Mortera-ren hormak altxatzen dira.

Hegoalderantz jarraitu genuen, eta pixkanaka altitudea irabazten gindoazen. Bi kilometrora Manzanedarako bidea adierazten duen zutoia aurkitu genuen. Puntu honetan mendebalderantz, aldapa piko batetik, joan ginen Manzaneda auzora heldu arte (480 m). Aldapan koba batzuk bidexkaren ondoan ikus daiteke. Manzaneda Hornijo mendilerroaren ekialdeko muturrean dago, bere hiru ekialdeko tontor nagusiekin paisaia menderatzen: Pico San Vicente, El Piquete eta Ancillo. Hegoaldera begiratuz gero hurrengo mendiak ikusi ahal dira: Las Motas, Castro Valnera, Peña Lusa, El Picón Blanco, El Caballo, Zalama eta Ordunteko gandorra.

Igoeraren azken zatia, eta gogorrena, falta zitzaigun. Pico San Vicente nagusiena da eta Manzanedatik hurbilen dagoena. Gero ta aldapatsuago eremu batengatik bidea iparralderantz zuzentzen da. Behin magalera iritsitakoan, harri piloetan eta xendan arreta jarriz, ezkerrera joan ginen, baina berehala eskuinera zuzendu ginen. Azken metroak zuzenean igo genituen tontorrera iristeko (913 m). Mendi honen azken zatian trepada erraz baina deseroso batzuk daude. Hala ere, azpimarratu nahi dut bidezidorra jarraitu behar dela, harkaitza gainditzeko modurik errazena delako.

Tontorretik ondo ikusten da nola mendi honen iparraldeko aurpegia Ramales gainean amiltzen den. Iparraldera begiratuz gero Santoña eta Santander Ikusi ahal dira. Gure ezkerrera Hornijo mendilerroa zabaltzen da eta eskuinera La Mortera mendia daukagu.

DATUAK

DISTANTZIA: 13,1 KM

DESNIBEL: 896 M

GPSRAKO TRACK

IBILBIDEAREN ARGAZKIAK