CASTELLANO
Hasi baino lehen argitu nahi dut ibilbidea ez zela zehazki pentsatu genuena izan. Beherago azaldu dudanez, landaretzak bidea itxi zigun behin baino gehiagotan, eta despistatu egin gintuen; beraz, ez da gomendagarria tracka bi puntutan egitea. Testuan, saihestu beharreko bi guneak azpimarratuta agertzen dira.
Vega de Pas plazan, Frutos jatetxearen ondoan, Pas ibaiaren lehen metroak zeharkatzen dituen (E) CA-630 errepidea irteten da, Portilla izeneko toki batera iritsi arte, non Pandillo eta Rucabao errekak elkartzen diren. Errepidea bitan banatzen da, erreka bakoitzaren ibilbideari jarraituz. Eskuinetik jarraituko dugu Pandillo errekarekin batera. Ibilbidearen amaieran, asfaltatutako zabalgune bat dago, non autoa utz daitekeen. La Estribera auzoan gaude (540 m).
Aparkalekutik metro gutxi batzuk atzera egin eta zubi bat aurkitu genuen errekaren gainean, PR-S 62 ibilbidea (Valnerako begiratokiak) adierazten duen kartel batekin. Zeharkatu (E) eta harriztatutako bide batekin konektatu genuen. Bide horrekin azkar irabazi genuen altuera, auzuneko azken etxera iritsi arte (600m). Errekaren paraleloan doan eta Ruyemasera doan bidezidor batetik jarraitu genuen. Herrixka honetara iritsi gabe, harrizko kaos baten parean, zutoin adierazle bat aurkitu genuen, PR "Ruyemako belardiak" eta PR "Valnerako begiratokiak" seinalatzen dituena. Guk azken hori hartu genuen. Bidezidorra (IM) gure ezkerrerantz doa. Hemendik aurrera, sigi-saga luze bat egiten duen bide bat jarraitu genuen (lehenik IM eta gero IE), Helgueron (870) bezala ezagutzen den txabola talde batera iritsi arte. Bertatik El Picón de los Lastreros, Peña Negra, El Pradio, Peña Los Llares eta Alto de la Pirulera iparralderantz eskaintzen dizkiguten ikuspegiez goza dezakegu.
Aldapa aldapatsu batean gora jarraitu genuen. Horrela, Cerro de la Vara edo Cotero de la Colinara (1164) iritsi ginen, eta handik minutu gutxira, HE, beti iritsi ginen Colinako txaboletara (1140). Aurrean, Castro Valneraren molea altxatzen da. Castroko hego-mendebaldeko Arista ia herrixkaraino iristen da. Harantz joan ginen, lehenik HE eta gero E, ertzaren beste aldera igaro arte. Pixkanaka-pixkanaka eta bidezidor arrastoei jarraituz, Alto de los Dojos mendiaren oinetara (1660 m) eraman gintuen aldapa aldapatsu eta belartsu bat igo (IE eta IEI) egin genuen. Castro Valnera (1718) gailurrera iristen den bidetik jarraitu genuen (IEI), baina ez ginen iparraldeko mendixkatik igo, normaltzat jotzen den bidetik, baizik eta ekialdeko fatxadatik belarrezko sarbide bat bilatu genuen.
Castro, La Cubada Grande eta Pico de la Capia mendien arteko mendi-lepo zabalera jaitsi ginen (H). Castrok mendi-lepo parean altxatzen dituen harresiak igarotzeko, bide bat bilatu behar da, ahokatua baina agerikoa eta oso ondo seinaleztatua, lepo gainera iristen dena. Gero, hegoalderantz, Peña Negrako txaboletara (1250 m) hurbildu ginen. Txabola-taldetik irtetean, bide batetik abiatu ginen (HM), baina ez genuen erraz ikusten. Landaretza oso hazita zegoen, eta txilarrak eta oteak aurrera egitea zailtzen zuten. Pico La Capia eta Peña del Cuervo mendien hegalak inguratu genituen ahal izan genuen bezala. Bidezidorretik irten, metro batzuk gora egin eta txilar eta brena lautada bat zeharkatu genuen, Las Riscas izeneko bloke honen hegoaldeko harresiraino. Bat-batean lurra lokaztu egiten da, metro batzuetan malda belartsu eta inklinatu batetik behera amildegira jaitsi ginen. Hementxe aurkitu behar genuen tximinia ezkutu bat, baina ez genuen aurkitu. Ahal izan genuen bezala jaitsi genuen harresia, jaisteko aukera ematen zuen leku batetik, baina oso deserosoa eta arriskutsua zen eremu batetik. Tximinia, soilik metro batzuk ipar-mendebaldera dago, amildegiaren lerroari jarraituz. Landaretza oso haziak despistatu egin gintuen.
Harresia gainditu ondoren, Cotero Los Míos edo Alto de la Hazuela-ra joan ginen (M), Estacas de Trueba mendatetik gertu. Muino hau ezkerretik saihestu eta ipar-mendebalderantz hartu genuen. Berehala Seldovejako txabolekin topo egin genuen eta, orientazioa galdu gabe, Estacas de Truebatik Vega de Paseraino jaisten den gailur luzea jaisten hasi ginen, Peña Gafa bezala ezagutzen dena. Hortik aurrera, lerro gailurrari kontu handiz jarraitu besterik ez dugu egin behar, ez baita beti oso zirkulagarria izaten; batzuetan, gomendagarria da ezkerreko hegalera igarotzea harkaitzen bat salbatzeko, baina, edonola ere, ez dago inolako arazorik. Horrela iritsi ginen Portillo de la Taja-ra (875). Toki hau osatzen duen harkaitzetatik pasatu ginen eta Brenako gainetik (939) dagoen desnibela igo genuen. Brenako gainaren ondoan aziendarentzako instalazioak dituzten etxola batzuk daude, baita harizti bat ere. Une hori ere arazotsua izan zen gure txangoan, etxoletara jaisten diren bidezidorrak landaretza lodiak estaltzen zituelako, aurrera egitea asko zailduz. Agian erosoagoa izango zen kordaletik jarraitu eta txaboletara metro batzuk aurrerago iristea. Txaboletatik, basoa zeharkatzen duen bide bat irteten da, EIE norabidean, zuzenean Estriberako aparkalekura jaisten dena, non autoa utzi genuen.
Amaitzeko, ibilbide honetan praka luzeak eramatea gomendatzen dizuet. Argomaz betetako hainbat leku daude, eta landareen pintxoak gogaikarriak izan daitezke estali gabeko zangoentzat.
Deskribapenean erabili ditudan toponimo eta altitude guztiak CETYMAk argitaratutako "El Macizo del Castro Valnera" mapan eta Base Camp-rako TOPO HISPANIA mapan agertzen dira.
DATUAK:DISTANTZIA: 16,600 KM
DESNIBEL: 1370 M
GPS-RAKO TRACK
IBILBIDEAREN ARGAZKIAK
