Aurreko post-ean esan nuen bezala, asteburu bat izan zen Echoko haranean. Udazken ederrez inguratuta, aurreko egunean Acheritoko ibonera doan bidea ibili genuen Las Foyas sakanean barrena, eta Acheritoko amildegitik itzuli ginen. Iganderako utzi genuen plater nagusia, Castillo de Achert-rako igoera, eguraldia hobea zelako, euria egiteko arriskurik gabe eta zeru garbiarekin.
Ozako oihaneko kanpinaren aurrean aparkatu genuen (1140 m). Hegoalderantz abiatu ginen, errepidean metro batzuk eginez. Laster, zutoin adierazle batek markatu zigun bidea, "Ramiro el Monje" kanpamenduaren ondoan dagoen aisialdirako gune batean sartuz, tirolina bat duena. Basoan zehar eraman gintuen GPS track bati jarraitu genion, bihurgune handi bat eman eta (E) Espatako errekaren paraleloan igotzen hasten den bidezidor batetik. Bidea markatzen duten zutoin adierazleak daude. Berehala, aparkalekutik datorren pista batera irten ginen. Nahiz eta erosoagoa izan, luzeagoa ere bada, horixegatik kanpamenduaren bidea hartu genuen. Pista zeharkatu genuen eta basoan gora egiten duen bidezidorretik igo ginen (E) jarraitze. Pixkanaka, ibilbidea hego-ekialderantz doa, seinaleztatutako bidezidorretik, eta pixkanaka leundu egiten da. Horrela, Espatako amildegira iritsi ginen, eta erreka zeharkatu genuen.
Aurreko postean esan genuen basoa perretxikoz beteta zegoela. Deigarriak ziren Ilarraka (Clytocibe Nebularis) eta tripaki Argia (Hydnun Repandum) perretxikoak, bidearen alboetan aurkitu genituenak.
Bideak
berriro gora
egiten du indarrez,
eta basoaren azken zatia nahiko gogorra da. Azkenik, zuhaitzak atzean
utzi, eta zuhaitzik
gabeko eremu
batera irten ginen.
Zoru gorrixka du, buztin zatiak eta hartxintxarraren antza duen eta
irristakorra den harri bat nahasten dituena. Lurraren
kolore gorriak atentzioa ematen du. Mendi honen hegal guztietatik
agertzen da. Lutita izeneko harri sedimentarioak dira, permikoren
garaikoak.
Bidezidorra belardi garaietatik igotzen da (HE), eta eskuinetara baso-txabola bat uzten du. Gu ez ginen txabolan gelditu eta Castillo de Achert-k eskaintzen duen harresi handirantz jarraitu genuen. Ez dago galerarik, bidea oso agerikoa baita. Lehenik hego-ekialderantz jotzen du, gero iparralderantz, eta laster ekialdeko norabidea hartzen du. Horrela, altuera irabazi, belarra desagertu eta harribitxiak hasten diren gunera iritsi ginen. Momentua forma kubikoa duen arroka handi batek markatzen du. Hor, bidexka sigi-saga handi bat marrazten hasten da (I). Igo ahala, inklinazioa handitu egiten da, eta sigi-sagaren trazua itxiagoa da; hori dela eta, esfortzu handiagoa egin behar da. Azken urratsek harkaitzetara heltzea eskatzen dute, baina zailtasunik gabe. Azkenik, zintzilik dagoen sinklinalera sartzeko pasabidera iritsi ginen*. Egitura geologiko berezia da. Goragune handiaren barrualdea, itsasontzi baten oskola balitz bezala, hustuta dago, eta aldeak, berriz, zerra-hortzen forman altxatzen dira. Kanpoaldetik ikusita, multzo osoak goragune gotortu baten forma du, eta hortik dator "Gaztelu" izena. Ekialdeko muturrean dago kotarik altuena. Bidexka oso argi bat harantz doa (E). "Achert gazteluaren" gailurra (2385 m).
Gailurretik begiratuta, ikuspegiak eszepzionalak dira: ekialderantz, Pirinioetako ardatz-katea hedatzen da, eta, han, lehenik, "Midi D 'Ossau" nabarmentzen da; ondoren, "Palas", "Arriel", "Balaitus", "Gran Facha", "Vignemale", eta, atzealdean, hiru "Sorores": "Cilindro de Marboré", "Perdido" eta "Añisclo" edo "Soum de Ramon"; hegoalderantz, "Bisaurin" eta "Agüerrí" nabarmentzen dira; mendebalderantz, "Peña Forca", "Lenito" eta "Rincón de Alano", eta iparralderantz, "Acherito", "Petrechema" eta Hiru Erregeen Mahaia.
Bide
beretik itzuli ginen.
* Castillo de Achert-eko zintzilikatutako sinklinala.- Pirinioetako orogenesiak harri karbonatatukoen tolestura ahurra eragin zuen hemen. Aldeak goratu egin ziren, eta gune ahurrak higadura handia jasan zuen, kareharriak dolina eta zulo moduan disolbatuz, sinklinalaren hondoan ikus daitekeen bezala.
DATUAK:
DISTANTZIA: 14 KM
DESNIBEL POSITIBOA: 1250 M
